De aanleiding voor de procedure

Het begon bij een politieagent die strafbare feiten heeft gepleegd. Vervolgens besloot het openbaar ministerie deze agent niet te vervolgen. Voor mij bleef er toen maar één optie over namelijk het starten van een artikel 12 procedure. Omdat het hier gaat om deze specifieke artikel 12 procedure, doen de oorspronkelijke strafbare feiten er in principe niet toe, zelfs niet of ik al dan niet gelijk zou hebben.

Dit is relevant:

• Het gaat om strafbare feiten, gepleegd tegen mij

• De dader is politieagent

• Het gerechtshof laat de dader vrijuit gaan

Openbare zitting

Ik heb schriftelijk verzocht om een openbare zitting.

Na het versturen van het verzoek, belde een medewerker van het gerechtshof mij op om te vertellen dat een openbare zitting wettelijk niet mogelijk is. Hierop heb ik mijn verzoek herhaald, deze keer per aangetekende brief. Kort voor de zitting werd ik wederom gebeld door een medewerker, deze keer werd me medegedeeld dat mijn verzoek op de zitting zou worden behandeld. Tijdens de zitting ben ik begonnen met mijn verzoek te herhalen en ook het antwoord van de voorzitter was dat het wettelijk niet mogelijk is. Ik kreeg geen uitleg en mocht er niet op reageren.

Het dossier

Het gerechtshof heeft het dossier voor mij achtergehouden.

Ter voorbereiding van de zitting heb ik per aangetekende brief verzocht om inzage van het dossier. Er is een afspraak gemaakt en enkele dagen voor het verstrijken van mijn inlevertermijn ben ik naar Den Bosch getogen. Bij het hof werd ik door een klerk begeleid naar een kamer waar mijn dossier gereed zou liggen. Mij werd verteld dat ik geen kopieën, of foto’s mocht maken en zelfs geen aantekeningen. De klerk bleef erbij om mij in de gaten te houden.

Het dossier bleek niet aanwezig te zijn. Er was wel een mapje met daarin slechts de 2 afwijsbrieven die naar mij waren verstuurd door het O.M. en de landsadvocaat. Zelfs het proces verbaal van mijn aangifte zat er niet bij. Volgens de klerk was dit mijn complete dossier. Onverrichter zake ben ik huiswaarts getogen. Vervolgens heb ik per aangetekende brief nogmaals aangedrongen op inzage, op die brief heb ik nooit antwoord gekregen. 

Kort na het verstrijken van de deadline heb ik telefonisch contact opgenomen met het gerechtshof om te vragen of er alsnog materiaal was ingeleverd. Dezelfde klerk vertelde mij dat er niets was toegevoegd. Vanwege het achterhouden van het dossier weet ik niet eens waar de raadsheren dachten dat het over ging.

Mijn inbreng

Het was mijn bedoeling om mijn zaak te bepleiten aan de hand van een aantal zorgvuldig voorbereide onderwerpen. In de aanloop naar de zitting, heb ik mondelinge en schriftelijke vragen gesteld aan medewerkers van het gerechtshof waar het me niet duidelijk was. Van het gerechtshof mocht ik stukken inleveren, wat ik heb gedaan en binnen de gestelde termijn. Doordat ik niet wist wat er in het dossier stond, tastte ik nogal in het duister. Ik heb mijn uiterste best gedaan om relevante informatie zo helder mogelijk op papier te zetten. Niet te beknopt maar ook niet te uitgebreid. Tevens heb ik een aantal belangrijke bijlagen toegevoegd zoals mijn oorspronkelijke aangifte per e-mail, het proces verbaal, verklaringen, kaarten en foto’s.

Ten slotte heb ik een aantal bewijsstukken. Die heb ik niet opgestuurd maar wel meegenomen naar de zitting.

De Zitting

Deze zitting bleek al snel een complete schijnvertoning te zijn.

Van de voorzitter mocht ik niet spreken. Er werd mij welgeteld 1 vraag gesteld waar ik niet eens antwoord op mocht geven. De landsadvocaat mocht zijn visie geven en daar mocht ik niet op reageren. De zitting werd gesloten zonder dat ik een laatste termijn kreeg.

Uit snippertjes informatie heb ik dit op kunnen maken:

• Er was wel degelijk een dossier

• Er is bewijs verdwenen

• Er is bewijs genegeerd

• Er is informatie gebruikt die aantoonbaar onjuist is

• Alles wat ik van te voren had ingebracht is genegeerd

Bij mijn vertrek heb ik nog de gelegenheid te baat genomen om iedereen te bedanken (jazeker, ik ben netjes opgevoed) en het gerechtshof veel wijsheid toe te wensen.

De beschikking

De beschikking doet er in principe niet toe omdat deze ongeldig is. Eerlijk gezegd, als ik na deze procedure toch nog gelijk had gekregen, dan had ik er ook geen energie meer in gestoken. Dat ik geen gelijk kreeg spreekt vanzelf want dat was van meet af aan het enige waar deze corrupte procedure toe kon leiden. Toch zijn er aspecten van de beschikking van belang waarvan de opvallendste: Volgens het gerechtshof heeft de politieagent inderdaad een strafbaar feit gepleegd maar dat is mijn schuld!

Een onderbouwing ontbreekt en de beschikking eindigt met de mededeling dat ik geen beroepsmogelijkheid heb.

Uit het lood geslagen

Wat dit gerechtshof heeft gedaan heeft mij volledig uit het lood geslagen. Ze hebben mij letterlijk van mijn mensenrechten beroofd en er is niets wat ik daar aan kan doen. Ik ben de speelbal van een ander. Er is al veel schade aangericht die ik voor de rest van mijn leven met mij mee moet dragen. Ik kan alleen maar hopen dat het niet nog erger wordt. Er zijn voor mij geen realistische opties meer. Ik heb het wel geprobeerd maar ik heb geen instantie gevonden die werk wil maken van de integriteit van onze rechtspraak.